Ο «λαθρο-εποικισμός» της Ελένης από την Ερυθραία και οι ελληνοχριστιανικές ανησυχίες ενός πρώην πρωθυπουργού

Γράφει ο Γιώργος Τσιάκαλος

Η προηγούμενη Κυριακή στο στρατόπεδο προσφύγων στην Κόρινθο ήταν ήρεμη, έτσι ώστε η κούραση να φαίνεται μόνον το βράδυ μετά την επιστροφή στο σπίτι.

Αυτή τη φορά ήταν η σειρά των Πατρινών να συμβάλουν στην αντιμετώπιση των άμεσων αναγκών (εκείνων, που δεν θέλει ή είναι ανίκανο να αντιμετωπίσει το κράτος μας). Ένα φορτηγό του Δήμου Πάτρας και πολλά ιδιωτικά αυτοκίνητα γεμάτα πράγματα για διανομή, και μια ομάδα γιατρών και νοσηλευτριών, για εξετάσεις -όλη μέρα!- και άμεση χορήγηση φαρμάκων. Στους Πατρινούς προστέθηκαν γιατροί/γιάτρισσες και εθελοντές/εθελόντριες του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού από την Κόρινθο. Με πείρα όλοι και όλες τους από την τακτική εθελοντική τους προσφορά σε Έλληνες και Ελληνίδες ασθενείς σε Κοινωνικά Ιατρεία, έστησαν ταχύτατα ένα ημι-υπαίθριο Κέντρο Υγείας και ξεκίνησαν τη δουλειά.

 Έπιασα τον εαυτό μου να στέκομαι δίπλα, να θαυμάζω και να απορώ «που βρίσκουν τέτοια δύναμη και πως απόκτησαν την τεχνογνωσία να παίρνεις ιστορικό ακόμη και από ανθρώπους με τους οποίους δεν έχεις κοινή γλώσσα;».

Με τη Ζίγκριντ περάσαμε από την Ελένη, μια γυναίκα από την Ερυθραία, ευγενική μορφή, στην ηλικία της Βασούλας μας, θα μπορούσε να είναι κόρη μας. Γνωριστήκαμε ήδη από την πρώτη μέρα μου στην Κόρινθο, και από τότε δεν χάνω καμιά ευκαιρία για μια έστω σύντομη συζήτηση μαζί της. Πλούτος τα λόγια της, και μακάρι να είχαν τη δυνατότητα να μιλήσουν μαζί της όσοι και όσες ειλικρινά θεωρούν ότι απειλούνται η ζωή τους, η θρησκεία και το έθνος από τις «προσφυγικές ροές».

Το κρεββάτι στο στρατόπεδο προσφύγων: Δύο εικόνες,
η Παναγία με τον Χριστό και ο Άγιος Γεώργιος

Την πρώτη μέρα η συζήτησή μας περιστράφηκε γύρω από τη ζωή της στην Ερυθραία. Μου μίλησε για τους Έλληνες γείτονές της –μακραίωνη η παρουσία των Ελλήνων εκεί-, για τις κοινές γιορτές τους, για τους μικτούς γάμους. Και για τη δυσάρεστη έκπληξη όταν έφτασε κυνηγημένη στην Ελλάδα ότι οι Έλληνες που συνάντησε στο στρατόπεδο προσφύγων στη Σάμο δεν έμοιαζαν μ’ εκείνους, με τους οποίους είχε συμβιώσει στην πατρίδα της. «Εμείς, εκεί», μου είπε, «τηρούμε όλες τις νηστείες. Εδώ όμως δεν ήθελαν να καταλάβουν τι τους έλεγα, και πείνασα».

Δεκαπενταύγουστο βρέθηκε στη Σάμο, από το κέτερινγκ η διατροφή, όταν το γεύμα είχε κρέας, δεν έτρωγε, καθημερινά αυγό ως δείπνο, δεν το έτρωγε, ζητούσε, τουλάχιστον στα μακαρόνια να μη βάζουν από πάνω τυρί. Την περιγελούσαν. 

Χριστιανή ορθόδοξη η Ελένη, θύμα των επιθέσεων σε χριστιανούς από τζιχαντιστικές ομάδες, που τα τελευταία χρόνια κάθε τόσο επιδράμουν από το εξωτερικό, ζήτησε δουλειά και πήγε νόμιμα στην Κύπρο, τέλειωσε το συμβόλαιό της και αναγκάστηκε να φύγει από εκεί, τα πράγματα χειρότερα στην πατρίδα της, κινδύνευε η ζωή της, πέρασε στην ορθόδοξη Ελλάδα. Που αλλού μπορούσε να ζητήσει προστασία;

Την Κυριακή διαπιστώσαμε ότι ήταν άρρωστη, δεν το έλεγε τόσο καιρό, να μην ενοχλήσει κανέναν. Έκρυβε τους φοβερούς πόνους στα νεφρά –όποιος δεν τους έζησε, δεν ξέρει τι θα πει πόνος-, όμως τα πρησμένα πόδια της και η δυσκολία να σηκωθεί και να περπατήσει δεν απαιτούσαν γιατρό για να γίνει η πρώτη διάγνωση.

Πήγαμε στους εθελοντές γιατρούς μας. Την Πέμπτη θα πάει στο νοσοκομείο. Εκεί, ελπίζω να κατανοούν, ότι για την αποκατάσταση της υγείας μιας ασθενούς, όπως είναι η Ελένη, όμοια σημαντικό ρόλο με τα κατάλληλα φάρμακα παίζει και η ψυχική ισορροπία, που πάει να πει ότι πέραν από τα προσωπικά πιστεύω του καθενός από εμάς, η νηστίσιμη διατροφή, μέρες που είναι, πρέπει να γίνεται σεβαστή και να παρέχεται σε όσους/ες πιστεύουν στην ανάγκη τήρησης της νηστείας.

Γυρίσαμε αργά το βράδυ στο σπίτι, με ανησυχία για πολλές υποθέσεις αλλά και με  εμπιστοσύνη στους πάρα πολλούς ανθρώπους που γνωρίζουμε ότι αυθόρμητα θα συμπαρασταθούν (με φυσική παρουσία ή/και άλλου είδους βοήθεια στην πράξη) στην Ελένη και σε όλες τις Ελένες του κόσμου μας, που βρίσκονται σε κατάσταση ανάγκης.

Και μετά άκουσα το πρώην πρωθυπουργό. Να διαλαλεί με περίσσιο στόμφο ότι η Ελένη, όπως και η Βικτώρια και οι άλλες δύο γυναίκες από την Αφρική, που μοιράζονται όλες μαζί ένα χώρο 7 τ.μ. με δύο διώροφα στρατιωτικά κρεββάτια και δύο μικρά ντουλαπάκια, όλες χριστιανές, βρίσκονται εδώ στο πλαίσιο ενός εγχειρήματος «λαθρο-εποικισμού» της χώρας μας.

Δεν ξέρει την αλήθεια; Με το αυτοκίνητό του περνάει από τον Ισθμό της Κορίνθου πηγαίνοντας από την Αθήνα στην Πύλο και αντίστροφα, δε μπορεί να πληροφορηθεί;

Ρητορικά τα παραπάνω ερωτήματά μου.

Ξέρει, και, -δε μπορεί!- θα ξέρει επίσης αυτό που γνωρίζουν πολύ καλά η Ελένη, η Βικτώρια και οι άλλες: ότι,

Η Ημέρα της Κρίσης για όσους δηλώνουν ότι είναι Χριστιανοί, δεν είναι η ημέρα των επόμενων βουλευτικών εκλογών, όπου ελπίζει να θριαμβεύσει όποιος έσπειρε φόβο και μίσος ενάντια στους «ξένους» που προσήλθαν σ’ εμάς ευρισκόμενοι σε κατάσταση ανάγκης.

Η Ημέρα της Κρίσης είναι εκείνη, όπου, αυτός που έδωσε το όνομά του στη θρησκεία των Χριστιανών, θα τους πει «Επείνασα γαρ, και εδώκατέ μοι φαγείν, εδίψησα, και εποτίσατέ με, ξένος ήμην, και συνηγάγετέ με, γυμνός, και περιεβάλετέ με, ησθένησα, και επεσκέψασθέ με, εν φυλακή ήμην, και ήλθατε προς με».

Όσα παρέθεσα παραπάνω, τα έμαθα από την Ελένη «με τα πρησμένα πόδια, που την έλεγαν» λαθρο-επικοιστή.

Και δε χρειάστηκε πολύ για να καταλάβω από ποιους απειλείται ο Ελληνικός πολιτισμός μας –της πανάρχαιας αξίας της Φιλοξενίας-  και η θρησκεία εκείνων που είναι πράγματι Χριστιανοί σ’ αυτή τη χώρα.

Και θεωρώ ότι, όσα έμαθα και κατάλαβα εγώ, έχω υποχρέωση να τα γνωστοποιήσω και σε όλους εκείνους, που, από έλλειψη πληροφοριών, πέφτουν θύματα της βάρβαρης ρητορείας των ακροδεξιών αγυρτών. 

Κι ελπίζω σε μια κοινή προσπάθεια όλων μας για να μην υπάρχει κανείς απληροφόρητος σ’ αυτή τη χώρα.

Το χριστουγεννιάτικο δέντρο στο μικρό χώρο μέσα στη σκηνή.
Γυναίκες πρόσφυγες από την Αφρική. Χριστιανές.
Δεν φοβούνται μην εξισλαμιστούν από τις μουσουλμάνες πρόσφυγες, που βρίσκονται στο ίδιο στρατόπεδο.
Κοινή η μοίρα.