Σε ποια κοινωνία ζούμε;

γράφει ο Ντίνος Αναγνωστόπουλος

Αιτία του ερωτήματος αποτελεί ο απαράδεκτος χαρακτηρισμός δύο εθελοντριών αλληλεγγύης κι ενός Σύρου πρόσφυγα ως διακινητών/τριών (λαθρο;) μεταναστών. Αποτέλεσμα αυτής της πρώτης παράνοιας ήταν η βαρύτατη καταδίκη τους.
Εμείς, ομοϊδεάτες και συνεργάτες των δύο εθελοντριών έχουμε άμεση γνώση της πραγματικότητας. Και χρέος να παρουσιάσουμε την πραγματικότητα, όπως τη ζούμε και μας αφορά.

Στην αρχή της εγκατάστασης των προσφύγων σε έναν καταυλισμό στη βιομηχανική περιοχή της Δράμας, η κοινωνία της Δράμας βρέθηκε με ανθρώπινο ενδιαφέρον και αρωγός κοντά στους πρόσφυγες. Τρόφιμα, ρούχα, ακόμα φιλοξενίες στα σπίτια, απασχόληση γυναικών, κατασκευή κήπου, μαθήματα κλπ. Στη συνέχεια οι φροντίδες των προσφύγων ανατέθηκαν από την Πολιτεία σε ΜΚΟ. Προσέλαβαν υπαλλήλους και απαγόρευσαν την είσοδο στους πολίτες.
Για τους πρόσφυγες άρχισαν τα δύσκολα.

Η Δραμινή κοινωνία αποκλείστηκε και γύρισε στα σαλόνια της.
Οι Δημοτικοί «άρχοντες» στην πλειοψηφία τους, δηλαδή, αυτοί που με την πλειοψηφία τους παίρνουν τις αποφάσεις, αποδείχτηκαν κωφοί! Κάθε απόφαση ζυγίζεται στην πλάστιγγα των ψήφων.
Είχαμε ζητήσει την απαλλαγή των προσφύγων από το κόστος των αστικών συγκοινωνιών. Καμιά απόκριση.

Το «ανώτερο κλιμάκιο» του τοπικού θρησκευτικού ιερατείου, παράδειγμα προς αποφυγή. Είχαμε ζητήσει τη δρομολόγηση ενός πούλμαν για κάθε Πέμπτη. Έτσι οι πρόσφυγες θα μπορούσαν να μετακινούνται δωρεάν από τον καταυλισμό ως το «παζάρι» της πόλης και να επιστρέφουν. Χωρίς να περπατούν εφτά και εφτά χιλιόμετρα φορτωμένοι με τα μωρά τους και με τα ψώνια τους. Καμιά ανταπόκριση.
Μπορούσαν να αποσπάσουν ένα μικρό χρηματικό ποσό από τις μαρμάρινες ογκώδεις κατασκευές αυτοπροβολής του μητροπολίτη. Και, βέβαια, καμιά πρωτοβουλία ουσιώδους ελάφρυνσης των συνθηκών επιβίωσης των προσφύγων. Στην καθημερινή σκακιέρα της κοινωνίας αυτοί αποτελούν τα πιόνια του Σατανά.

Δημόσιες υπηρεσίες, όπως το ΚΕΠ Δράμας. Σε αντίθεση με ΚΕΠ παρακείμενων Νομών δεν χορηγούν «ΑΜΚΑ» στους πρόσφυγες, προκειμένου να απαλλαγούν, τουλάχιστον από το κόστος των φαρμάκων και των εμβολίων. Ευθυνόφοβοι. Αυτοπροστασία έναντι της κεντρικής εξουσίας; ή έχουν μολυνθεί από μια διάχυτη επιδημία ξενοφοβικού ρατσισμού;

Η Πολιτεία. Ο Βουλευτής της περιοχής στο βήμα της Βουλής προσπαθεί να εντυπωσιάσει. Αναφέρεται στο δικαστικό δράμα των δύο ξένων εθελοντριών αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες της Δράμας. Και είναι πλήρως ανενημέρωτος, ή διαστρεβλώνει εσκεμμένα την πραγματικότητα. Τα 13 χρόνια φυλάκισης των εθελοντριών, οι οποίες βαφτίστηκαν «διακινητές λαθρο-μεταναστών», τα παρουσιάζει ως φυλάκιση 11 μηνών. Και φροντίζει να εκδηλώσει την απαρέσκειά του, για τον ευρύτερο σχολιασμό της απόφασης. Με τον δικό του τρόπο έκφρασης λέει: «το κάνανε ντιπ παζάρι». Αναφέρεται, ασφαλώς, στην κινητοποίηση κάποιων ανθρώπων και στη δημοσιοποίηση του θέματος. Αντί του χρέους της ορθής ενημέρωσης στο χώρο της Βουλής, η διαστροφή.
Σε ανοιχτή επιστολή μας προς τον Βουλευτή, εκείνος δεν απάντησε.
Είναι πολλά τα πολιτευόμενα πρόσωπα, τα οποία μπροστά στην κάμερα της τηλεόρασης ακούμε να αναφέρονται αυτάρεσκα και υπεροπτικά στο ύφος τους και στο ήθος τους.
Και το μεν ύφος τους το επιλέγει ο καθένας τους και το προβάλλει «στο παζάρι». Εμείς γελούμε. Για το ήθος τους, όμως, ως κάτοικοι αυτής της χώρας ακόμα ψάχνουμε.

Ο Τύπος. Επιπόλαιη και ανεξακρίβωτη πληροφόρηση, ή και όργανο συγκεκριμένης πολιτικής. Σε απλούστερη εκδοχή να ικανοποιήσουμε τους αναγνώστες που «ανήκουν» σε κάποια κομματική παράταξη.
«Ο ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΣ ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΚΑΒΑΛΑΣ» έγραψε: σε 11χρόνια φυλάκιση δύο στελέχη ΜΚΟ και ένας πρόσφυγας από τη δομή της Δράμας για διακίνηση λαθρομεταναστών.
Το αντέγραψε μια εφημερίδα της Δράμας, η οποία, ευτυχώς, το απέσυρε μόλις ενημερώθηκε ακριβώς για το γεγονός. Η Καβαλιώτικη εφημερίδα δεν το διόρθωσε, δεν το διέψευσε, ούτε το απέσυρε.
Μια γερμανική εφημερίδα αναφερόμενη στο γεγονός της καταδίκης των εθελοντριών είναι καλύτερα ενημερωμένη από την εφημερίδα της Καβάλας.

Η Δικαιοσύνη. Η οδυνηρή έκπληξη της εποχής, καθώς συγκρίνω διάφορες αποφάσεις.
Π.χ. καταδίκη σε κάθειρξη 8 ετών στη μάνα 13 παιδιών που παραποίησε το απολυτήριο του Δημοτικού και αθώωση του παπά που ασελγούσε σε διανοητικά καθυστερημένο άτομο.
Βλέπουμε να έρχεται η δευτεροβάθμια κρίση και όχι απλώς διαφοροποιεί την πρωτόδικη απόφαση, αλλά και ανατρέπει το σκεπτικό της (π.χ. Ηριάννα).
Σε κάποιους, που παρακολούθησαν τη δίκη των εθελοντριών αλληλεγγύης έμεινε η εντύπωση, ότι Δικαστής και Εισαγγελέας έφεραν στην αίθουσα προκατασκευασμένη απόφαση.

Ως εδώ διαπιστώνουμε μια κατάσταση αναισθησίας. Άκρα του τάφου σιωπή θεσμών και ανθρώπων.
Υπάρχει, όμως και το επιπλέον. Είναι τα εμπόδια που τοποθετούνται μπροστά στις εθελοντικές δράσεις αλληλεγγύης.
Οι επισκέψεις στους πρόσφυγες του καταυλισμού απαγορεύτηκαν. Πρόσχημα: λόγοι ασφάλειας. Για όσους γνωρίζουν τις συνθήκες, το πρόσχημα είναι τουλάχιστον ανόητο. Φοβάμαι κακόηθες.
Κατόπιν αυτού, με πρωτοβουλία των ξένων εθελοντριών δημιουργήθηκε κοντά στον καταυλισμό των προσφύγων ένας χώρος (open space) συνάντησης προσφύγων και ντόπιων. Τσάι, καφές, συνομιλία, ανθρώπινες σχέσεις, ομάδα εμψύχωσης γυναικών, μαθήματα Ελληνικής, Αγγλικής και Γερμανικής γλώσσας, μαθήματα μουσικής , διάδρομοι κοινωνικοποίησης στα πλαίσια της αμοιβαιότητας. Έμμεσο, αλλά πολύ σημαντικό αποτέλεσμα η υποστολή κάθε αγανάκτησης, ή υποσυνείδητης τάσης βίας εξαιτίας της οδύνης του πολέμου και της προσφυγιάς.
Η Πολιτεία φαίνεται να μην γνωρίζει, ότι, όταν το δράμα του πολέμου και της προσφυγιάς, το ακολουθεί η απομόνωση και η απαγόρευση της κοινωνικοποίησης στη νέα Γη και, μάλιστα με δυσμενείς όρους, αυξάνει την οργή, ενδεχομένως προκαλεί και πράξεις βίας.
Και από την άλλη φαίνεται να έχει απαλειφθεί από την καρδιά και τη μνήμη των πολιτών η αίσθηση του σεβασμού, άρα και του καθήκοντος έναντι του «άλλου» ανθρώπου.
Ο χώρος λειτουργίας της συνάντησης προσφύγων και πολιτών της περιοχής ήταν ευγενική παραχώρηση κάποιου ευαίσθητου ιδιοκτήτη στη βιομηχανική περιοχή της Δράμας. Ένα δωμάτιο και λίγη αυλή.
Δεν πέρασε καιρός και ήρθε η «υπενθύμιση» από κάποια υπηρεσία, ότι ο χώρος αυτός δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιείται για άλλους σκοπούς, πλην των βιομηχανικών δραστηριοτήτων. Αναφερόταν και σε ενδεχόμενες συνέπειες.

Ζούμε την εικόνα μιας Ελλάδας από την οποίαν λείπει η επικέντρωση και ο σεβασμός στο «Άτομο – Πρόσωπο». Ο νόμος της μάζας ισοπεδώνει το άτομο και καλλιεργείται ο Φόβος. Τότε ο «άλλος», ο διαφορετικός, ο ξένος είναι επικίνδυνος, δυνητικός εχθρός.
Όμως ο Φόβος του διαφορετικού φέρει το μίσος, τη μισαλλοδοξία, τον ρατσισμό, τη φασιστική ιδεοληψία.
Ο φασισμός, αυτή η επικίνδυνη εκτροπή της ανθρώπινης σκέψης, καθοδηγεί τη συλλογιστική λειτουργία των ατόμων ελλειμματικής παιδείας.
Και, στις έσχατες των ημερών, αντιπροσωπεύεται στο κοινοβούλιο. Άρα συμμετέχει στην παραγωγή νόμων.
Ο πλέον επικίνδυνος παραλογισμός.
Μπορεί η Ελλάδα να κυβερνιέται στη βάση της ποσοστιαίας πλειοψηφίας. Αλλά αυτό δεν αρκεί, για να δεχτούμε, ότι ζούμε σε μια αληθινή Δημοκρατία.
Η Δημοκρατία έχει δυο πόδια. Το ένα είναι το δίκαιο της Πλειοψηφίας, το άλλο η ποιότητα της εκπαίδευσης και η πλήρης και ορθή ενημέρωση του πολίτη. Και όταν οι ψηφοφόροι παραμένουν παραπληροφορημένοι, δηλαδή εσκεμμένα παραπλανημένοι, η Πλειοψηφία παύει να έχει ηθική ισχύ. Δημοκρατία δεν υπάρχει. Γι’ αυτό κοντεύει να εξαφανιστεί η αξία του Προσώπου. Ο άνθρωπος, πλέον, αξίζει ως εργάτης, υπάλληλος, ή καταναλωτής.
Καταλήξαμε να χρειάζονται προσπάθειες εθελοντών αλληλεγγύης, ώσπου η αξία του ανθρώπου να απαλλαγεί από τους ρύπους του ρατσισμού.
Όμως, ακόμα και σ’ αυτές τις προσπάθειες η επίσημη πολιτεία και το απληροφόρητο ή αδιάφορο μέρος της κοινωνίας ορθώνει εμπόδια και καταδικάζει τους εθελοντές αλληλεγγύης.

Περηφανευόμαστε ότι ο χώρος αυτός υπήρξε η γεωγραφική κοιτίδα Πνεύματος, Αξιών, Πολιτισμού. Τώρα είναι έρημος χωρίς Πνεύμα, χωρίς Αξίες, χωρίς Πολιτισμό. Και το πιο απογοητευτικό χωρίς Παιδεία.
Ελλάδα δίχως Έλληνες!

Ντίνος Αναγνωστόπουλος