Όσοι πνίγονται είναι «πρόσφυγες» και τα πνιγμένα μωρά τους «αγγελούδια»,
όσοι σώζονται είναι «οικονομικοί μετανάστες» και, άρα, άσυλο δε δικαιούνται»
Γράφει ο Γιώργος Τσιάκαλος
Τα δεκαέξι από τα δεκαεννιά άτομα που βρίσκονταν στη βάρκα, επιχειρώντας να φτάσουν στην Ελλάδα και να ζητήσουν άσυλο, πνίγηκαν όταν αυτή βούλιαξε. Εφτά ήταν βρέφη και μικρά παιδιά, χάθηκαν μαζί με τις μανάδες τους.
Ένας άνδρας σώθηκε κι έσωσε μαζί δύο νεαρές γυναίκες.
Έτσι, λοιπόν, είπαν αυτοί: «Όσοι πνίγονται είναι πρόσφυγες και τα πνιγμένα μωρά τους αγγελούδια, όσοι σώζονται είναι οικονομικοί μετανάστες και, άρα, άσυλο δε δικαιούνται». Αλλά εκ μέρους μας το είπαν;
Το λιμενικό χρειάστηκε 24 ώρες για να κινητοποιηθεί. Γιατί; Το δικαστήριο, αν κάποια στιγμή γίνει, καλείται να διακριβώσει τους λόγους της καθυστέρησης που είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο 16 προσφύγων.
«Προσφύγων» έγραψαν και οι εφημερίδες τότε, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό. «Αγγελούδια» αποκαλέστηκαν τα μωρά που πνίγηκαν μαζί με τις μανούλες τους.
Οχτώ μήνες αργότερα, πριν οριστεί η δίκη, συνεδρίασε η επιτροπή ασύλου και αποφάσισε ότι ο επιζών –αυτός που έσωσε και τις δύο γυναίκες, που ακόμα δε γνωρίζει πώς και τι ζωή να φτιάξει μετά απ’ αυτά που έζησε εκείνη την ημέρα και τη νύχτα, στα μάτια του η εικόνα των μωρών και των μανάδων τους ανεξίτηλη, τίποτε άλλο δε μπορεί να δει, ούτε από το παρελθόν ούτε από το μέλλον- αυτός που επέζησε, αν ήταν τύχη ή κατάρα δεν καταστάλαξε ακόμα, αυτός ο άνθρωπος δεν έχει δικαίωμα στο άσυλο.
Οχτώ μήνες αργότερα, πριν οριστεί η δίκη, συνεδρίασε η επιτροπή ασύλου και αποφάσισε ότι ο επιζών –αυτός που έσωσε και τις δύο γυναίκες, που ακόμα δε γνωρίζει πώς και τι ζωή να φτιάξει μετά απ’ αυτά που έζησε εκείνη την ημέρα και τη νύχτα, στα μάτια του η εικόνα των μωρών και των μανάδων τους ανεξίτηλη, τίποτε άλλο δε μπορεί να δει, ούτε από το παρελθόν ούτε από το μέλλον- αυτός που επέζησε, αν ήταν τύχη ή κατάρα δεν καταστάλαξε ακόμα, αυτός ο άνθρωπος δεν έχει δικαίωμα στο άσυλο.
Έτσι είπαν, αυτοί που αποφασίζουν εκ μέρους μας, σ΄ αυτή τη χώρα, που επαίρεται ότι είναι ακόμα –αδιάλειπτα από τα αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα- η χώρα του Ξένιου Δία, και ο κόσμος της απόγονος εκείνου που, καταραμένος από τους θεούς, δέκα χρόνια βασανίζονταν στην ίδια θάλασσα, γνωρίζοντας πολλών ανθρώπων τον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς, και κατάφερε να επιζήσει μέχρι που, επιτέλους, τα βάσανα του βρήκαν τέλος στο πρόσωπο της Ναυσικάς και του φιλόξενου πατέρα της.
Έτσι, λοιπόν, είπαν αυτοί: «Όσοι πνίγονται είναι πρόσφυγες και τα πνιγμένα μωρά τους αγγελούδια, όσοι σώζονται είναι οικονομικοί μετανάστες και, άρα, άσυλο δε δικαιούνται». Αλλά εκ μέρους μας το είπαν;
«Διαβάστε» τις φωτογραφίες που συνοδεύουν αυτό το κείμενο και σκεφτείτε τον δικό σας τρόπο, με τον οποίον θ’ αντιδράσετε στη βλασφημία.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου