Μια
ακόμα περίπτωση δίωξης της αλληλεγγύης βρίσκεται εν εξελίξει (έχει ασκηθεί
έφεση), και αφορά δυο εθελόντριες του καμπ της Δράμας, τη Γερμανίδα Ολίβια
Γκρην και την Πορτογαλίδα Αντρέα Περέιρα, που θέλησαν να βοηθήσουν τον φίλο
τους Σύριο πρόσφυγα τον Γιασέρ να ανταμώσει τον 17χρονο αδερφό του που μπήκε
στα σύνορα από τον Έβρο. Οι τρεις τους κατηγορήθηκαν για διακίνηση μεταναστών
και καταδικάστηκαν στις 4 Νοεμβρίου 2018 από το Πρωτοδικείο της Κομοτηνής. Πρόκειται
για ένα από τα πολλά συμβάντα στην περιοχή, αλλά συγκεκριμένα στο περιστατικό αυτό
αναφέρεται η προηγούμενη ανάρτηση, "Μικρές Αντιγόνες"…
Στις 22 Φεβρουαρίου τη νύχτα (2 η ώρα) κοντά στην Ορεστιάδα οι δυο εθελόντριες, μαζί με τον Γιασέρ, ακολουθώντας τις οδηγίες του 17χρονου Οσάμα που μόλις μπήκε στα σύνορα έδινε οδηγίες μέσω κινητού τηλεφώνου, βρέθηκαν στον κεντρικό δρόμο δίπλα στο Ελληνοχώρι οδηγώντας ένα μίνι μεγέθους αυτοκίνητο (της γερμανικής εταιρίας που υποστήριζε τον εθελοντισμό τους. Καθώς περίμεναν τον μικρό αδερφό Οσάμα, εισβάλαν στο αυτοκίνητο δύο Σύριες μαμάδες με τα έξι (!) παιδιά τους ενώ οι σύζυγοι δεν μπορούσαν να χωρέσουν φυσικά στο μικρό αυτοκίνητο. Ακολούθησαν φωνές και καβγάδες στα αραβικά που καλούσαν τους ανεπιθύμητους επιβάτες να κατέβουν, κι εκείνη την ώρα επενέβη η αστυνομία. Ο αστυνομικός που έκανε την καταγγελία και στου οποίου την κατάθεση βασίστηκε η καταδίκη, δεν εμφανίστηκε στη δίκη ούτε την πρώτη ούτε τη δεύτερη, αλλά ούτε και την τρίτη και τελευταία φορά. 10 χρόνια φυλάκισης και τρία χρόνια εξαγοράσιμα -συνολικά 13- ήταν η ποινή που απέδωσε το Δικαστήριο και στους τρεις, με την κατηγορία της παράνομης διακίνησης μεταναστών, χωρίς κανένα βάσιμο αποδεικτικό στοιχείο! Αντίθετα, όσοι παρακολουθήσαμε τη δίκη στις λεπτομέρειές της, διαπιστώσαμε ότι αποδείχτηκε ακριβώς το αντίστροφο, ότι δηλαδή καμία πρόθεση (και φυσικά σκοπιμότητα/κερδοσκοπία) δεν υπήρχε, πέρα από την διάθεση να βοηθήσουν, την εύκολη μεταφορά του μετακίνηση του αδερφού του Γιασέρ, του Οσάμα, (που είχε διαβατήριο και νόμιμα χαρτιά) στο καμπ της Δράμας όπου ήδη διέμενε ο 24χρονος αδερφός του (σημειωτέον ότι ο Γιασέρ ήρθε πριν δυο χρόνια με τα πόδια απ΄ την Ιορδανία).
Η εισαγγελέας κατανάλωσε όλο το χρόνο κάνοντας άχρηστες ερωτήσεις που σκοπό είχαν να επισημάνουν αντιφάσεις ανάμεσα στις μαρτυρίες (του τύπου: ποιος οδηγούσε, πόσα άτομα ήταν μέσα όταν έφτασε ο Οσάμα, πόσοι περπατούσαν στο δρόμο, ποια απ’ τις κοπέλες κατέβηκε και παρακινούσε τους ανεπιθύμητους να κατέβουν, αν είχε δέντρα ή σπίτια δίπλα, κλπ), δίνοντας την εντύπωση ότι ήθελαν απλά να δικαιολογήσουν μια προειλημμένη απόφαση. Όντως υπήρξαν κάποιες αντιφατικές μαρτυρίες, εφόσον αγνοήθηκε παντελώς το συναισθηματικό στοιχείο του πανικού, του φόβου, του άγχους, του αιφνιδιασμού: ήταν νύχτα, Φεβρουάριος, κρύο, ο Οσάμα είχε άγχος προσπαθώντας σ΄ έναν άγνωστο τόπο και μ’ ένα καινούριο κινητό να εντοπίσει τον αδερφό του (και φυσικά, κυρία εισαγγελέα, δεν σκέφτηκε να ρωτήσει «με ποιους έρχεται ο αδερφός του»).
Και δεν «κατέβασαν τις ασφάλειες
του αυτοκινήτου» κυρία εισαγγελέα, όχι μόνο λόγω αιφνιδιασμού, αλλά γιατί όταν
βλέπεις ένα κορίτσι 18χρονο που τρέμει απ’ το κρύο και κρατά ένα βρέφος τριών
μηνών στην αγκαλιά κι ένα παιδί στα χέρια, πρώτα είσαι άνθρωπος και προσπαθείς
να καταλάβεις τον συνάνθρωπό σου που έρχεται με πληγές από έναν πόλεμο.
Η
προσφορά των κοριτσιών στους πρόσφυγες της Δράμας επί δύο περίπου χρόνια ήταν
τεράστια και, προς τιμήν τους, με το χαμόγελο στα χείλη ξεπέρασαν άπειρα
εμπόδια για να είναι δίπλα στους πρόσφυγες και να διευκολύνουν τη ζωή τους σε
πολλαπλά επίπεδα. Η ανιδιοτέλεια, για όσους Δραμινούς και Δραμινές τις γνωρίσαμε ήταν δεδομένη. Αλλά
ακόμα και για όσους δεν γνωρίζουν και είναι δύσπιστοι, η απλή λογική
επιστρατεύει και απλά επιχειρήματα: μ' ένα μικρό αυτοκίνητο δεν ξεκινάς από
Δράμα προς Ορεστιάδα μέσα στη νύχτα για να διακινήσεις έντεκα (!!!) άτομα, και
μάλιστα έχοντας τρεις θέσεις ήδη κατειλημμένες! Ούτε παρκάρεις στη μέση του
κεντρικού δρόμου στο Ελληνοχώρι Έβρου, ούτε αρχίζεις τον καβγά με φωνές, που
προσελκύουν την αστυνομία.
Όσο
για το κοινότοπο επιχείρημα «τόσο αφελείς ήταν;», που δεν δικαιολογεί τέτοια
ποινή ωστόσο, η απάντηση βρίσκεται στον μύθο της... Αντιγόνης (βλ. προηγούμενη ανάρτηση "Μικρές Αντιγόνες").
Η ειρωνεία είναι ότι όταν οι δυο κοπέλες είδαν να παρεμβαίνει η αστυνομία,
ανακουφίστηκαν γιατί ήταν πολύ δύσκολο μόνες τους να χειριστούν αυτήν την
κατάσταση. Όμως, δεν μπόρεσαν να φανταστούν ότι ήταν η αρχή ενός εφιάλτη που
αυτή τη στιγμή απειλεί να τους καταστρέψει τη ζωή…
Χριστίνα Παπαγγελή
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου